Framily

Het is 2 januari. De kerstdagen heb ik al etend en spelletjes spelend doorgebracht met familie, Oud & Nieuw feestend en proostend met vrienden. En twee dagen later bellen we aan bij een hospice in Naarden. “Goedemiddag! Wij zijn van Stichting Komma en komen voor Kim.”

Het begin van 2024 is voor Kim en haar gezin helaas niet de start van een vrolijk nieuw jaar. Ze is eind 30 en heeft samen met haar man Maurits drie kinderen in de leeftijden 8, 7 en 5. Ze heeft een zeldzame vorm van kanker.

We treffen Kim in de gang van het hospice. Lief gezicht, lege blik in haar ogen. Als we niet te snel praten dan kan ze alles goed volgen, zegt Maurits. We zoeken een rustige plek op om het gesprek met haar te kunnen filmen. Kim wordt met een rolstoel binnengereden. Voorzichtig loopt ze de laatste meters naar haar stoel. Ze gaat zitten, neemt een slokje gemberthee. En dan, als we de camera starten zit daar ineens een hele andere Kim. Een sterke Kim. Ze kijkt recht in de camera, haar ogen stralen. Ze vertelt over haar jeugd, het warme gezin waarin ze opgroeide, dat ze dol was op balletten en koken. Hoe ze in haar studententijd Maurits heeft leren kennen. En hoe hij haar een aantal jaren later op de Dom in Utrecht ten huwelijk vroeg. Ze vertelt levendig en maakt snedige grappen. Hoe ze met haar schoonfamilie ging zeilen in Griekenland en vooral misselijk was omdat ze zwanger was van haar eerste kind. En ze leert ons het woord ‘framily’, een mooie combinatie van ‘friends’ en ‘family’. Want echte vrienden zijn toch ook familie.

We lassen een aantal keer een pauze in zodat Kim even kan opladen, maar na 2 uur gaat het niet meer. Ze is te zwak om het laatste deel van haar verhaal te vertellen. We spreken af dat ze gaat slapen en dat wij in de avond terugkomen.

Zo gezegd, zo gedaan. Bij binnenkomst zie ik Kim op bed liggen en denk ik nog dat we eigenlijk beter weer naar huis kunnen gaan. Maar dan besluit Kim dat ze er klaar voor is. Ze gaat zitten en ja hoor, daar zijn die sprankelende ogen weer. Ze vertelt liefdevol over haar kinderen, hun favoriete knuffels, de vakanties. Dat zij, toen ze jong was, met haar ouders als verrassing voor haar verjaardag naar Disneyland Parijs ging. Die wereld vol magie en fantasie vond ze fan-tas-tisch! Zo’n droomcadeau wenst ze ook voor haar kinderen. Ze kijkt Maurits aan. Hij weet wat hem te doen staat.

Als Kim klaar is met haar verhaal en we de camera uitzetten, wordt er op het raam geklopt. Opa is er, met de kinderen. ‘Wat een mooi moment’, zegt Kim. Terwijl haar oudste zoon gefascineerd is door de camera en wil weten hoe dat werkt, fluistert Kim ons toe dat ze blij is dat ze haar verhalen vast heeft kunnen leggen voor haar kinderen, voor later. En ook als ze niet samen met haar kinderen kan genieten van de magie van Disney, dan is ze er door haar liefde en haar verhalen tóch bij.

———————–

Deze column is geschreven door Inge Ruigrok, medewerker bij Stichting Komma.