2021 is een feit. 2020 was een jaar dat de geschiedenisboeken ingaat. Corona heeft bij iedereen sporen achtergelaten. Als je niet zelf in aanraking bent gekomen met het daadwerkelijke virus, dan heeft het op een andere manier invloed op je gehad. Zo ook bij ons…

Mijn vrouw zit in de evenementen business, mijn zwager en vrienden hebben horecazaken en we hebben twee kleine kinderen die veel thuis waren. Ook werd onze dagelijkse routine totaal anders. Weg leuke uitstapjes, vakanties, voetbaltoernooien, verjaardagen en alle andere dingen die we deden om te ontspannen.

Maar het grootste deel daarvan is te accepteren, je wordt creatief in uitjes met de kids. Ik maakte van mijn kantoor een bioscoop, waarbij ze kaartjes voor de film kochten met popcorn. Wordt je zoon 6 jaar? Dan organiseren we een drive-thru, misschien wel zijn leukste verjaardag tot nu toe! Restaurantje spelen waarbij mijn zoon en beste vriendje kookten en opa en oma uitnodigde om te komen eten in hun restaurant.

Maar sommige dingen zijn wel moeilijk, iedereen beleefd het jaar op zijn eigen manier en heeft zijn eigen moeilijke momenten. Mijn vrouw die haar werk al maanden niet meer kan uitvoeren, vrienden die een goedlopende zaak hadden en nu moeten sluiten, een oom en tante in Brazilië, die beiden de 90 zijn gepasseerd, al sinds maart met zijn tweeën binnen zitten.

Maar het moeilijkste voor mij was het verliezen van twee belangrijke mensen in mijn leven. In maart is onverwachts mijn neef van 29 in Amerika overleden. Precies op de dag dat Trump het luchtruim dichtgooide. We konden niet naar de begrafenis, niet de rest van de familie zien of een knuffel geven…. Niks. Wij hadden alleen online contact en dan is de afstand ineens heel groot.

En dan het verlies van Marc. De laatste maanden van zijn leven bracht hij door in quarantaine. Logisch, want als hij corona zou krijgen tijdens de eerste golf, dan zou hij misschien niet eens geholpen worden. Maar ik vond het verschrikkelijk moeilijk om mijn broer alleen door een raam te zien en te spreken. Zijn laatste dagen waren heel intens en brachten veel herinneringen terug. Herinneringen van de tijd dat hij in het ziekenhuis lag toen hij verlamd raakte, herinneringen aan de dood van onze moeder. Alles was één op één hetzelfde. Marc en ik waren 3 en 1 jaar oud toen onze moeder overleed. Ook zijn kinderen waren 3 en 1 jaar.

Marc en ik hebben het jaar ervoor, toen hij wist dat hij ongeneeslijk ziek was, gesproken over onze moeder. Wat miste we van haar? Zo kwamen we tot de conclusie dat een interview over je leven heel veel kan betekenen voor kinderen. Hoe sprak mijn moeder, hoe was ze als persoon, hoe vertelt ze een verhaal? Zo had ik een echt beeld van haar kunnen vormen. Dit heeft Marc voor zijn kinderen ook gedaan, samen met geschreven kaarten voor bijzondere gelegenheden. Zijn zwager heeft een houten box gemaakt voor deze brieven en andere spullen die voor zijn kinderen bestemd zijn.

Ik heb het afgelopen jaar veel aan mijn moeder gedacht. Juist omdat ik niks van haar had om zelf een beeld te vormen. Ze overleed in 1980 dus er zijn weinig bewegende beelden van haar. Gelukkig hebben mijn neefje en nichtje dit wel. Wat Marc is overkomen gebeurt vaak, veel te vaak. Jonge ouders die ongeneeslijk ziek zijn en hun kinderen moeten achterlaten. Niet iedereen is in de positie om een portret na te laten zoals Marc dat deed. In de week na zijn overlijden dacht ik, waarom begin ik geen stichting? Een stichting die precies dit doet! 

Maar hoe start je een stichting? Ik heb me ingelezen, advies gevraagd, veel gesprekken gevoerd en heel veel tijd besteed om de inhoud te bepalen. Ik ging samen met twee andere het bestuur vormen en mijn andere broer Brian is bij de stichting komen werken. Na 6 maanden voorbereiding konden we naar buiten met Stichting Komma. Toen we dit bekend hadden gemaakt, werden we met open armen ontvangen door veel partijen in de media. Bij Beau mochten we aanschuiven (zie onder), de Telegraaf deed een interview, Luuk Ikink besteedde aandacht aan ons bij RTL Boulevard (zie onder),de Linda belde voor een interview, Wilfred Genee liet ons twee keer aanschuiven bij BNR, Mattie Valk besteedde aandacht op Q-music en heel veel BN’ers deelde ons verhaal op social media. Wat een aandacht kregen we, een betere start konden we als stichting niet wensen.

Bij zo’n publieke start komt ook een verantwoordelijkheid. We hebben inmiddels 80 aanmeldingen van ouders die helaas ongeneeslijk ziek zijn en iets blijvends willen nalaten aan hun jonge kinderen. In december 2020 hebben we al 28 gezinnen geholpen en tot half februari 2021 staan afspraken gepland. Ik maak zelf veel van de portretten. Elke keer als ik bij een gezin wegga, voelt het bijzonder. Bijzonder dat de stichting bestaat, bijzonder dat nare gebeurtenissen iets moois kunnen opleveren, bijzonder dat we gezinnen kunnen helpen, bijzonder dat er veel mensen zijn die doneren zodat we dit kosteloos kunnen doen, bijzonder omdat ik weet dat hun kinderen na zo veel jaar nog steeds baat hebben bij deze herinneringen en vooral bijzonder dat bij elk portret mijn moeder Jasmin en broer Marc geëerd worden. Zonder hen was de stichting er nooit geweest en hadden we deze gezinnen niet kunnen helpen.

Zo heeft 2020 toch een wél iets moois opgeleverd, misschien niet voor ons maar zeker voor de gezinnen die we hiermee kunnen helpen.’

Ik wens iedereen een gezond 2021!

Michel