De Kracht van een Komma – verbonden blijven
Het is een regenachtige dag en wij staan voor de deur van het huis van Jorrit. Hij is ongeneeslijk ziek en wil zijn levensverhaal vast laten leggen voor later. Zijn vrouw Chantal doet open en je voelt gelijk de liefde in het huis. Overal waar je kijkt hangen en liggen tekeningen gemaakt door hun 5-jarige dochter.
Jorrit heeft een gecompliceerde jeugd gehad. “Ik was op z’n zachtst gezegd nogal een boefje en dat heeft consequenties gehad…”. Hij vertelt over een paar belangrijke momenten in zijn heftige verleden. Op de vraag of hij met de kennis van nu dingen anders zou doen, zegt hij “Mijn verleden heeft me ook gevormd. Het heeft me gebracht waar ik nu ben en wie ik nu ben.”
Chantal vertelt over de bijzondere band die Jorrit heeft met zijn dochter. “Ze is een soort kloon van Jorrit, qua uiterlijk maar ook in haar doen en laten. Ze zijn echt een twee-eenheid. En ze hebben dezelfde humor. Ik snap hun grapjes gewoon niet – ook omdat ze vaak over mij gaan dus dan vind ik ze ook niet grappig,” vertelt Chantal lachend.
De geboorte van hun dochter heeft ervoor gezorgd dat Jorrit een mooier, beter mens is geworden. Jorrit straalt. “Vanaf haar geboorte voel ik dat dat kleine hummeltje afhankelijk is van hoe wij in het leven staan. Dus als wij geluk uitstralen en gelukkig in het leven staan, dan voelt ze dat en gaat ze daar ook in mee. Mijn positiviteit wordt haar positiviteit. Ik ben door haar geboorte een stuk gelukkiger geworden omdat ik heb gezien wat écht belangrijk is in het leven.”
Door dit gesprek op beeld vast te leggen zet Jorrit een symbolische Komma, in plaats van een punt, achter zijn levensverhaal.
