Elkaar terugvinden

Ik bel aan en de deur wordt opengedaan door een jonge vrouw. “Welkom, goed dat jullie er zijn, mijn man staat in de keuken”. De cameravrouw en ik lopen achter haar aan naar de keuken. Daar staat haar man achter een groot kookeiland. Hij is netjes gekleed en ziet er goed uit. Het is dat hij kaal is en je een litteken op zijn hoofd ziet anders had ik niet geweten dat hij ziek is.

Hij maakt een kop koffie voor iedereen en we gaan aan de keukentafel zitten. We bespreken met zijn vieren hoe het portret in zijn werk gaat, “we kiezen zo een plek uit waar je je comfortabel voelt, dan stellen we de camera op en gaan we beginnen”. Wij beginnen met de vraag “waar ben je geboren? en zo gaan we chronologisch door de fasen in je leven.”

Op dat moment gaat de deur van de gang open, oma komt binnen met een baby in haar arm en zegt gedag. Ze gaat hun andere dochter ophalen van het kinderdagverblijf en dan naar de speeltuin zodat het rustig is in huis.

We kiezen een mooie plek op de bank uit en beginnen met het maken van het portret. Hij vertelt over zijn jeugd: waar hij is opgegroeid, met wie haalde hij kattenkwaad uit, welke vakken was hij goed in op school…We leggen in ruim anderhalf uur zijn levensverhaal vast op camera. Na een uur komt zijn vrouw bij hem zitten en vraag ik naar hun eerste ontmoeting. Het gesprek verloopt een beetje stroef, meestal is dit het moment waar de interactie ontstaat en ze elkaar aanvullen om de eerste ontmoeting vanuit hun oogpunt te vertellen. Maar nu niet, ze kijken elkaar niet echt aan en er ontstaat een lege ruimte tussen hen op de bank.

Aan het eind van het gesprek vraag ik of ze nog iets tegen elkaar willen zeggen. De vader kijkt  de moeder aan en is stil. Na een minuut pakt hij haar hand en vertelt hoe trots hij op haar is en dat hij zeker weet dat de kinderen het goed gaan hebben met zo’n geweldige moeder. Ze schuiven dichter naar elkaar toe en hij doet zijn armen om haar heen. Ze fluisteren van alles in elkaars oor en hebben volgens mij niet meer door dat wij dit op beeld vastleggen. Het duurt misschien maar vijf minuten maar voelt als een uur. Misschien wel de meest intense vijf minuten die ik ooit heb gezien.

We stoppen de camera, ze drogen hun tranen en ik vraag of ik even van de toilet gebruik mag maken. De toilet hangt helemaal vol met foto’s. Het duurt even voordat ik doorheb dat de man op de foto’s dezelfde man is die ik net 1,5 uur voor mijn camera had. Hij ziet er totaal anders uit dan de man die ik net heb ontmoet.

We pakken onze spullen en gaan naar het tweede portret in de buurt. De volgende ochtend krijgen we een bericht van zijn vrouw. Hij is die nacht overleden, ze bedankt ons en legt uit dat ze beiden op een andere manier met het naderende einde omgingen en elkaar daarin een beetje ‘verloren’ waren. Nadat we weggingen wilde hij rusten en ging naar bed. Daar hebben ze een half uur in elkaars armen gelegen, iets wat al een tijd niet meer was voorgekomen. Hij fluisterde in haar oor “Ik heb eindelijk alles kunnen zeggen wat ik nog wilde zeggen” ze fluisterde terug “het is goed zo” en hij ging slapen…